Δεν ξέρω πώς σας φαίνεται εσάς- είτε είστε γονέας, είτε εκπαιδευτικός- αλλά τα μαθησιακά πλέον φτάνουν 1 στους 3. Είναι ολοφάνερο στα γραπτά πως πρόκειται για καλπασμό σε άλλο πεδίο πλέον.
Τις προάλλες έκανα ένα πείραμα σε ένα τμήμα. Δίδαξα το W σαν σύμβολο, με τον ήχο του και το όνομά του, παραδοσιακά. Στα υπόλοιπα τμήματα το έμαθαν σαν ανθρώπινο χαρακτήρα, με ανάγκες, παράξενες συμπεριφορές, ένα εκνευριστικό τυπάκι που συνεχώς θέλει να τραβάει την προσοχή. Άραγε τι να ζητά, τους ρώτησα. Το W δεν ήταν σύμβολο πλέον, αλλά ένας καινούριος φίλος, ας τον πούμε διαδικτυακό – αν και δεν ξέρεις ποτέ στη ζωή ποιον θα συναντήσεις διά ζώσης έτσι όπως τρέχει η τεχνολογία… Έχει όνομα, επίθετο, συγκεκριμένο πρόσωπο, κάνει κολλητή παρέα με κάποιους κι αλλάζει συμπεριφορές, μέχρι που γίνεται κι αγνώριστος! Όπως ακριβώς γίνεται και στη ζωή! Δεν σας έλεγαν κι εσάς πως είστε ότι είναι οι φίλοι σας;
Έπειτα μαθαίνουμε λέξεις που το W κρύβεται μέσα τους. Είναι κι αυτές ζωγραφιστές, θα έλεγα πως βλέποντας την λέξη, καταλαβαίνουν
- την έννοιά της,
- την προφορά της
- και ταυτόχρονα την ορθογραφία της.
Τις περισσότερες φορές προτείνουν δικές τους παρεμβάσεις κι ιδέες, αλλά δεν τους αφήνω. Τέλειο είναι ένα εικονογράφημα είναι, τους λέω, όταν έχεις αφαιρέσει όσο γίνεται περισσότερα και καταλαβαίνεις όμως την ιστορία. Κάποιοι δεν με ακούνε φυσικά και συχνά βρίσκω στα τετραδιάκια τους τις λέξεις τόσο φορτωμένες με λεπτομέρειες, που θα μπορούσαν να γίνουν και πολυσέλιδο παραμύθι! Κάποιοι θαρραλέοι μου τις κάνουν και δώρο! Αυτό δεν είναι άλλωστε η παιδικότητα; Είναι σα να μου λένε: “Tη δική μου έμπνευση εσύ δεν μπορείς να την εμποδίσεις, κυρία μου!”
Από την άλλη, η τάξη που διδάχθηκε το W παραδοσιακά δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το σύμβολο. Δεν γέλαγαν τόσο πολύ όταν το κοιτούσαν, εκτός από το αυθόρμητο σχόλιο του Oδυσσέα:
– Σαν να έκανε το ω δίαιτα, κυρία!
Δεν υπήρξαν ζωγραφιές σ’ αυτό το τμήμα, έξτρα δηλαδή πινελιές γύρω από τις λέξεις. Δεν υπήρξε έμπνευση να σπάσουν την εντολή, να την εμπλουτίσουν. Αν παρακολουθούσε κανείς το μάθημα, θα έμενε πολύ ικανοποιημένος. Έχω άλλωστε προσθέσει κιναισθητικές δραστηριότητες ανά λέξη που έκαναν τα παιδιά τόσο χαρούμενα! Κι όταν λέω κιναισθητικές, εννοώ πως τα παιδιά χωρίζονται σε ομάδες και κάνουν κάτι, λένε κάτι, ενώνουν τις δυνάμεις τους σε ταχύτητα έτσι ώστε να περάσουν τους απέναντι πρώτοι! Κι όλα αυτά για να μάθουν τη λέξη, την κάθε λέξη. Κι όταν κλείνουμε τα φώτα κι ανοίξουμε το blue light, τότε όλα αλλάζουν μαγικά. “Πάντα είναι εδώ”, τους λέω, “απλά δεν τα βλέπει το ανθρώπινο μάτι χωρίς αυτό το φως”. Εντυπωσιάζονται τόσο όταν ανακαλύπτουν τόσους κόσμους μπροστά τους που πριν δεν μπορούσαν απλώς να δουν…
Αν όμως κάποιος παρακολουθούσε και το μάθημα που στα παιδιά παρουσιάστηκε το W σαν ανθρώπινος χαρακτήρας, εκεί που η έμπνευση κρεμόταν σαν παγωτό από τα χείλια τους, τότε τα πράγματα θα άλλαζαν ριζικά. Η μνήμη τους γίνεται θηρίο, τα μαθησιακά εκμηδενίζονται – ή να πω καλύτερα πως δεν είναι ορατά; Και μιλάω για παιδάκια 5-6 ετών! Αλλά και 10! Παιδάκια που τυραννιούνται με όλους τους παραδοσιακούς τρόπους κι όταν βλέπουν τις εικονογραφημένες λέξεις, είναι σα να άνοιξε ένα ειδικό φως και βλέπουν πράγματα που δεν υπήρχαν πριν. Ή μάλλον, πάντα εκεί ήταν, αλλά εκείνοι ποτέ δεν τα πρόσεχαν. Σαν το blue light!
Το θέμα, όπως πάντα, δεν είναι το πρόβλημα, αλλά η στάση μας απέναντί του, οι πιθανές λύσεις που μπορείς να του δώσεις, η έμπνευση που θα πάρεις κοιτώντας την εφαρμογή τους, οι καινούριες ιδέες που θα σου γεννηθούν. Ααααχ, κι οι γέννες ατέλειωτες μετά…
