Στη σειρά Adolescence, υπάρχει μια σκηνή που δεν φεύγει εύκολα από το μυαλό. Ο Jamie κάθεται σιωπηλός. Η ψυχολόγος του προσφέρει μισό τοστ με πίκλες, ενώ εκείνος έχει ήδη πει πως δεν του αρέσουν. Δεν ήταν αμέλεια. Ήταν απόφαση. Μια μικρή, σχεδόν αθόρυβη πρόσκληση για παρατήρηση.

Η σιωπή έγινε εργαλείο.

Η αντίδραση, καθρέφτης.

Η παρατήρηση, διάγνωση.

Η στιγμή, αποκάλυψη.

Και τότε σκέφτηκα: Γιατί να μην μάθουμε κι εμείς να παρατηρούμε έτσι; Όχι για να διορθώσουμε. Αλλά για να καταλάβουμε.

Από εκείνη τη σκηνή ξεκίνησαν όλα. Όχι για να δημιουργήσω “άλλη μία δραστηριότητα”, αλλά για να ανοίξω χώρο. Έναν ήσυχο, συναισθηματικό χώρο, όπου το λεξιλόγιο της ημέρας δεν αποστηθίζεται – χτίζεται. Όπου τα παιδιά δεν παρακολουθούν – βλέπουν. Και ενώνουν τις ηλικίες τους, τις λέξεις, τις ματιές.

Με αυτή τη δραστηριότητα, οι μαθητές γίνονται ζυγαριά. Παρατηρούν με λεπτότητα και διακριτικότητα ο ένας τον άλλον. Ο ένας δημιουργεί μια λέξη από το λεξιλόγιο που εξασκείται. Ο άλλος καταγράφει σιωπηλά, όχι μόνο τι βλέπει, αλλά ποιος είναι αυτός που βλέπει.

Ένας ψυχολογικός χάρτης γεμάτος λεξιλόγιο, συναισθήματα και παρατήρηση.

Ένα μάθημα αγγλικών που δεν μένει στη γλώσσα, αλλά πηγαίνει στην καρδιά.